Into the wild ... again

Efkes serieus : Onze Maleisiereis bestaat uit 3 delen.

1 ) Deel 1 : zon/zee/strand op de eilanden Langkawi en Pangkor

2 ) Deel 2 : Natuur : Cameron highlands (theeplantages) en Taman Negara National park

3) Deel 3 : Steden : Malacca (oudste stad van Maleisie ) en Kuala Lumpur ( hypermodern )

Vandaag behandelen we deel 2 van ons Maleisiegedeeltje aangezien we dat deel net achter ons hebben gelaten. We zijn net aangekomen in het heerlijke Malakka alwaar we op een terrasje genieten van een verse ananassap en waar ik voor de voorlaatste keer mijn blogpen ter hand neem.

Zowel Thailand en Maleisie hebben een woelig koloniaal verleden en heel wat volkeren hielden hen geregeld onder de knoet (  Nederlanders, Portugezen, Britten, ...) Verbaast me niks als ik de onderdanige aard van de Aziaten bekijk... Beetje kort door den bocht maar toch. De Britten gingen graag op conge in de cameron highlands waar de temperaturen iets lager liggen en waar de hoogtes een ideale mogelijkheid bieden om thee te verplanten. Die theeplantages hebben we dan ook bezocht  en tegenwoordig opteren ook wij voor de kant-en-klare pakkettripjes omdat alles op eigen houtje doen te veel inspanningen vergt van dees penske. Kwamen we daar toch wel in een leuk groepje terecht zeker! Vooral het Brits koppel van boven de 70 viel bij ons fameus in de smaak. De Britten hebben bij ons sowieso een streepje voor en zeker deze twee omdat ze nog zo kwik en rad van tong waren. De jeugd had zich weer in overdreven Indiana Jones-pak gehesen terwijl deze twee op teenslippers de mossy forests betraden. ( Een beetje zoals het elfenbos in Lord of the Rings : slijkerig, vochtig en geen aangelegde paden ) Nu waren ze voor drie maanden op reis omdat hun huis werd verbouwd. Drie maanden huren zagen ze niet zitten dus trokken ze er (weeral) op uit. Zo'n toffe mensen, ik hoop dat de penskes op hun 70 ook nog zo in het leven staan.

Je zou zeggen dat men als reizigerer zijn blik verruimt en minder vooroordelen heeft tov bepaalde bevolkingsgroepen, maar dat geldt niet voor ons zele. Zo zijn we altijd blij als we bij The British lads belanden en kiezen we het hazenpad als The Germans naderen ...

Cameron Highlands was dus zeer de moeite, maar de verplaatsingen zijn niet altijd van de poes. Zeker niet in de bergen waar die Maleisiers als halve zotten doorsjezen. Ik mag vaak van voor, maar dan best met de ogen toe want de afgronden in combinatie met de rijstijl, kan ik niet aanzien. Dat heb ik van de mammie denk ik ... We stonden ook op het punt om Taman Negara met veel pijn in het hart te schrappen omdat dat weer een reis van 7 uur zou zijn. Uiteindelijk besloten we er toch voor te gaan. Met een goed gevulde maag, ne rugzak vol proviand en een bang hartje stapten we op de minivan en wat bleek : we hadden de van die voorzien is op 12 inzittenden voor ons gevier alleen. Totnogtoe hadden we altijd als sardientjes in een blik gezeten en net nu we zoveel schrik hadden, bleken we plek over te hebben. Deze keer ook geen rallychauffeur, maar een degelijk ventje. Spijtig van zijn gore fluimhoesje wel, maar dat pakten we er wat graag bij.

In TN aangekomen, bleef Bert bij de rugzakken terwijl ik een budgetkamertje ging zoeken. Ik stapte het eerste hotelletje binnen en voor 10 euro per nacht zag ik de kamer wel zitten. Ik haastte me terug naar Bert terwijl ik van ver mijn duimen al omhoog stak. Grappig dat Bert terwijl bij de andere trotters stond die het hotelletje dat ik net had goedgekeurd als zeer goor omschreven. Op dat vlak zijn de penskes zeer gemakkelijke klanten. Make no mistake, ook wij vinden het er soms over hoor want toen bleek dat de pipi onder de wc uitliep ( recht in den douche ) heb ik me toch even tot de receptie gewend. De man des huizes betrad blootvoets onze ondergezeken badkamer en fikste dit in een handomdraai. Om het goed te maken toonde hij 2 dode reuzenkevers waar ik mee op de foto mocht. ( you picture picture ) Je begrijpt dat ik na zo'n gebaar niet boos kon blijven. Een prima hotelletje dus ...\

Het nationaal park zelf was niet zo kant en klaar als we gewoon waren in Amerika. Echte jungle zonder wandelpaden en moeilijke beklimmingen, maar je kreeg er fenomenale zichten voor in de plaats. Bert heeft van de opwinding zijn terrein daar weer goed afgebakend, if you know what I mean ...

We bezochten ook een bergvolk en itt de bergvolkeren die we in Thailand bezochten, trokken we hier grote ogen. De orang asli leven echt nog als nomaden en ze verzamelen hun voedsel door te jagen in the jungle met blaaspijpen en gifpijltjes, alles zelf vervaardigd met natuurlijke materialen uit the jungle. Geen anticonceptie daar dus veel kleine orang aslietjes die zonder verpinken het ene sigaretje met het andere aanstaken. De gevolgen van roken zijn blijkbaar nog niet doorgedrongen in het diepe hart van Maleisie. Het stamhoofd van deze clan was pas overleden en de doden worden hier niet laag, maar erg hoog begraven. Ze bouwen een hut in de hoogste boom die ze vinden alwaar ze het lijk neerleggen. Op die manier kan zijn ziel snel de poorten van de hemel bereiken. Ongelooflijk toch ...

Vanop ons terrasje hielden we daar drie dagen het doen en laten van de dorpelingen van TN in de gaten. Een dorp kan je het zelfs niet noemen, eerder een straat die voorzag in de behoeften van de toeristen. De klok van de vooruitgang tikt hier heel wat trager dan bij ons en zeker hier zo ver van de 'bewoonde wereld'. We keken vanop ons terras op een minimarket, schijnbaar uitgebaat door nen 11-jarige bandiet die ook op zijn babybroertje past en terwijl de toeristen in het Engels als ne grote afzet.Vanop zijn stoepke hield hij ook de andere buurtkinderen in de gaten en er werd bijgestuurd waar nodig. Naar Westerse normen zou hier heel wat bijgestuurd moeten worden, maar hier zagen we een mooi staaltje van anti-autoritair zelfonderricht. Zelden zagen we een mamaatje of papaatje met opgestoken vinger passeren ... Merkwaardig.

Naast de minimarket bevond zich een oranje huisje met patio waar je als toerist je was kon laten doen. Op de patio stond een zeteltje met daarin 'onzen dikke vriend' zoals wij hem steeds noemden : vlezig kereltje van een jaar of 12 met een zware mentale beperking die net als wij alles goed in de gaten hield vanop zijn terras. Zoals dat bij ons 20 jaar geleden zou zijn, werd hij volledig genegeerd door de dorpelingen, maar gelukkig waren er soms nog toeristen die hem een beetje aandacht schonken. Ja, daar zat hij dan in zijn paars met gele zwemhoos opgetrokken tot boven de navelbuik, maar als hij iets spannends zag, ging hij rechtstaan en slaakte hij enkele vreugdekreetjes terwijl hij in zijn pollekes wreef. Zijn kleine broertje speelde met zijn vriendjes op straat, maar onzen dikke vriend had duidelijk instructies gehad. Het leek wel alsof er nen imaginairen draad rond zijn terras gespannen was, want nooit ofte nooit ging hij voorbij zijn 10 vierkante meter. We konden na 2 dagen zijn gedrag voorspellen en dat was soms hilarisch/soms schrijnend... 

Toen we op het einde van ons verblijf ook onze was gingen oppikken in het oranje huisje, kregen we de kers(en) op de taart te zien wat onzen dikke vriend betreft. Deze keer zat hij niet op zijn terraszetel dus wij vermoedden dat hij binnen zou zijn. En ja hoor, toen we het pand betraden zagen dat hij ook binnen een goede observatiepost bezat. Daar zat hij in zijn zetel op een verhoog alles te observeren, maar deze keer ... zonder paarse zwemhoos. Dat er bezoek was, vond hij wel spannend dus in adamskostuum ging hij ook rechtstaan om in zijn handen te wrijven. Ook hier geen bijsturing van ma of pa ( beiden aanwezig ) en de penskes stonden daar met hun mond vol tanden en twee zakken was in hun handen.

Nu aangekomen in Malakka, de oudste stad van Maleisie... Een verdere bespreking van deel 3 volgt in mijn laatste blogverslag... We'll be back.