Het zonnepaneeltje en het boskakkertje into the wild ...

De stad had ons oververzsdigd dus de natuur was een zeer welgekome afwisseling. We waren uit het oog verloren dat we in het piekseizoen zaten want de herfst doet hier wel magnifieke dingen met the skyline drive. Alles zat m.a.w. volgeboekt maar wildkamperen is hier toegestaan ( jaja en dat in Amerika ) en nadat we een voorraad en een extra dik deken hadden ingeslagen, besloten we ons aan te melden bij de parkrangers.

B+ I : They told us wildcamping is allowed here so we would like to register.

Ranger met opgetrokken wenkbrauw: Sure they told you that but are you prepared? This is a bear area, ya know?

B+ I ( met kleedje en teenslippers ) : Euh, yes we are prepared.

Ranger nog steeds met opgetrokken wenkbrauw : So where did you plan to do this ?

B + I ( laatste al een beetje meer op de achtergrond verdwenen wegens not prepared-plunje ) : Euh, do you have any suggestion ?

Enzoverder ...

Na een hele uitleg over beervoorzorgsmaatregelen ( kaka begraven, eten ophangen in boom, ... ) mochten we vertrekken. Voor wie Bert echt goed kent ( zoals de leden van Bert zijn jeugdbengde 'de wildriders' ) zal het niet verbazen dat Bert van de spanning in combinatie met het bosgegeven onmiddellijk moest kakken. We parkeerden onze focus op een parking en hadden ons aangemeld om ergers rond Jeremy's trail te wildkamperen. Het was al half 6 en we moesten nog enkele mijltjes afleggen dus we zetten er fameus de pas in. Al snel kwamen we een wild hert met gewij tegen en na enkele foto's beseften we dat we kostbare tijd aan het verliezen waren want over een uurtje zou het donker zijn.  En ja hoor, voor we het door hadden was het pikdonker en was er geen levende menselijke ziel meer te bespeuren aan Jerermy's trail. Beren waren er naar ons aanvoelen in overvloed. We moesten er al lang geweest zijn, maar we vonden de open plek niet. We begonnen fameus te panikeren en de nachtelijke bosgeluiden konden ons niet echt geruststellen. Ik zweette me ondertussen een ongeluk en stelden vast dat we dus niet 'prepared' waren. We besloten terug te keren want echt waar, zo bang waren we nog nooit geweest. We besloten lawaai te maken, te blijven praten en onze headlights net voor onze voeten te richten want we verloren geregeld ons evenwicht door de vermoeidheid. Toen we eindelijk bij onze auto aankwamen, konden we er niet snel genoeg inzitten om daarin onmiddellijk alle deuren te locken.

Dankbaar voor het leven dat we kregen en konden behouden, gingen we op zoek naar een kamer maar werkelijk alles zat vol. We gingen een restaurant binnen en de kok zag onze wanhoop en besloot zijn goede daad van de dag te stellen. We mochten zijn appartement deze nacht gebruiken. Toen we eindelijk in dat koninklijke bed lagen, kon onze vreugde niet op but hey ... sometimes you eat the bear, sometimes the bear eats you. Met dit pathetisch overwinningsgevoel, vielen we in slaap. Tot dusver het avontuur van ons leven.

The skyline drive is werkelijk prachtig, maar we lopen al redelijk achter op ons reisschema omdat we overal stoppen voor uitzichten en trails. In tegenstelling tot de Amerikanen stappen we voor deze geweldige uitzichten wel uit onze auto. Een van de trails die we al deden, heette the dark hollow falls. Jaja die Amerikonders kunnen het nogal grotesk verwoorden hoor.

ONLY in America! Deze laatste slagzin hebben we al heel vaak gehoord uit de monden van rangers, yankees en andere Amerikanen. Maar geen slecht woord over onze karikaturale vrienden hoor want behulpzaam, goedlachs en vriendelijk blijven ze wel. Gisteren kwamen we weer zo'n geweldig exemplaar tegen en hij sloot onze conversatie als volgt af : I know one thing : there are some students out there in Belgium that are very lucky ! God bless y'all...

En gisteren vierden we ons hoogtepunt totnogtoe op zo'n 4000 feet hoog op een prachtige camping met de zon op onze tent. Jaja, het zonnepaneeltje is hier helemaal aan het opladen met de soundtrack van into the wild op de achtergrond terwijl Bert hout sprokkelt voor het kampvuur vanavond. Zijn hamburgers hier alvast snel, maar alle kakskes worden begraven want de beren houden ons wel bezig. Dit dit vermaak van andere kampeerders die al wat meer gewoon zijn.

Morgen richting great smokey mountains en dan ... Nashville ;)

P.S. Het is hier niet gemakkelijk om op een computer te geraken want internetcafe's zijn hier niet meer want iedereen ( zelfs de zwervers ) hebben hier een smartphone met internet. Het kan dus soms ff duren voor je iets van ons hoort. We hebben wel een gsm voor noodgevallen, maar we kunnen alleen bellen en we kunnen geen berichten ontvangen. Ons nummer is 347-236-4940. Only for emergencies, only in america !