No pain, no gain

Vier dagen verbleven wij in het hof van Eden van Thailand, maar het was geen sinecure om hier te geraken. De titel zal dus nader verklaard worden in onderstaand proza.

Vanuit Chiang Mai namen we de nachtbus richting Bangkok om van daaruit richting Kanchanaburi ( bridge over the river Kwai ) te bussen. Helemaal zen stapten we de nachtbus op na een full bodymassage zonder happy ending. ( de nachttreinen zaten vol ) Slapen leek me geen probleem , maar dat was buiten 4 lawaaierige fransozen gerekend die natuurlijk net achter ons kwamen zitten. Met mijn sowieso goed ontwikkelde neus en mijn extra scherpe reukzin wegens bezwangerd, kon ik niet om de zweet-, alcohol- en sigarettengeuren heen. Heel de bus was al lekker aan't soezen toen deze nozems al 'putain-end' en 'ta guelle-end' de bus betraden. Ja, de ergernis was groot vanmijnentwege, maar gelukkig was daar het Bertje om enige relativering aan het geheel toe te voegen. Na verloop van tijd deden de drank en de commentaren van de omzittenden hun werk en vielen de fransozen in slaap. Tijd dus voor de penskes om alsnog een uiltje te knappen en de eerste busrit van 10 uur viel dus al bij al goed mee.

In Kanchanaburi had deze strenge budgetplanster een goedkoop kamertje vastgelegd voor 2 nachten, maar toen we de duurdere drijvende kamer met terras op de river Kwai zagen, besloten we de eerste nacht toch voor dit pareltje te gaan. Jan, onze kamers waren een beetje te vergelijken met een botel ( samentrekking van boot en hotel :)) Na onze zware reis met onze zware rugzakken en de gebrekkige nachtrust was het hier op en top genieten. Kanchanaburi op zich was wel leuk, maar de westerse vetzakskes waren ook hier weer van de partij. Deze trotste glimmende pascha's naast de frele Thaise kindvrouwtjes, t'is geen fraai zicht. The bridge en het bijhorende museum warel wel leerrijk, maar ook niet meer dan dat. Op aanraden van Evelien zijn we nog een bezoekje gaan brengen aan de Erewan watervallen en dat waren paradijselijke beelden om nooit te vergeten. We zijn helemaal naar boven geklauterd en eenmaal boven werd ik als een zwangere godin geloofd wegens doorzettingsvermogen en moed. Ikke zo trots als een vol gieterke en moe maar voldaan kropen we in ons schraal bedje alwaar we geen oog dicht deden wegens zwakke ventilator en vlooien in de matras. Mijn gierigheid werd zwaar afgestraft want de volgende dag moesten we gaan bussen richting Damnoen Saduak, de drijvende markt. In tegenstelling tot vele andere reizigerse die ze ontmoeten, regelen we hier alles zelf : guesthousjes zoeken en vastleggen, straatsbussen nemen ( ipv toeristenbussen ), geen pakketreisjes ( bv. bus + minibus + boot ). Dat is wel spannend en leuk allemaal en zo komen we op plekjes waar amper toeristen te bespeuren zijn. Amderzijds is het soms heel vermoeiend op die manier omdat je bij wijziging in de busuren bv. alles ook zelf moet oplossen en dat men mensen die je amper verstaan. Later meer hierover. 

Na een hele dag bussen kwamen we 's avonds aan ins ons guesthouse en daar vielen we zowat onmiddellijk in slaap. De wekker stond op 6 uur want via via hadden we vernomen dat de drijvende markt heel vroeg bezocht moet worden. Blijkt dat heel vroeg onder reizigers 9 uur betekent, maar om half 7 zaten deze rakkers op hun longtailbootje op de markt. Alle kraampjes waren nog dicht en er was amper een levende ziel te bespeuren op dit onchristelijke uur. We zagen de markt op die manier wel tot leven komen en wij vonden het hier wel erg gezellig. Ja, on tien uur werden de toeristenbussen in grote getale geloosd, maar toeristisch is niet altijd een synoniem voor niet-de-moeite. Dat weten ze bij den trotter duidelijk nog niet, maar als ze mij aannemen als Thailandrecensente beloof ik daar verandering in te brengen :) Jaja, een nieuwe droomjob begint zich een weg te banen in mijn hoofd. Iemand connecties ???

Nog net een plekje kunnen bemachtigen op de nachttrein richting Chumphon alwaar we nog een half nachtje zouden doorbrengen in een guesthouse om 's morgens vroeg de ferry ricthting Ko Tao te nemen. In ons guesthouse bleek de eigenaar afwezig en ook al hadden we gereserveerd er was geen sleutel achtergelaten of zo dus daar stonden we midden in de nacht met onze rugzakken. Gelukkig was daar Hans, een Deense lowlife die op een kamertje in het guesthouse woonde. Met zijn brommertje toerde hij met Bert achterop rond in Chumphon op zoek naar een slaapplek voor ons. Ik bleef bij de rugzakken en de zwefkatten en in deze nachtelijke eenzaamheid vroeg ik me fameus af waar wij eigenlijk mee bezig waren. Met lege handen kwamen the nightriders terug want alles zat vol. Hans had medelijden met ons en plots toverde hij een sleutel van een of ander achterkamertje tevoorschijn. Hier konden we nog 3 uurtjes pitten ( deden we niet wegens te heet en te veel jeuk ) en toen we om 7 uur 's ochtends op onze ferry zaten, vonden we wel dat we het paradijs verdiend hadden. Maar dat was te vroeg victorie gekraaid want eerst moest ik nog een tweetal uutjes op de grond kuipen van miserie wegens zeeziek. De boot was overvol geladen en ik lag op de grond voor een deur ( die geregeld open ging omdat er iemand moest passeren ) over te geven gelek ne zot. Toen ik helemaal leeg was, dacht ik even dat ons Pica er langs boven ging uit komen , maar op dat eigenste moment zagen we het eiland lonken. De goorste details spaar ik voor intimici want een blog blijft natuurlijk publiek terrein en dus niet geschikt voor gevoelige zieltjes. Hopelijk vinden jullie 'no pain, no gain' niet overdreven als titel.

Maar man, we geloofden onze ogen niet toen we daar aankwamen. We zaten op een heel afgelegen baaike en het was daar zo ongelooflijk mooi. Superblauwe zee met een onderwaterwereldje van wholy guacemoly. Veel gesnorkeld ( tussen de haaien oa , echt waar ) en genoten van de prachtige omgeving. Volgens enkele hotelgasten die Thailand uit hun broekzak kennen, verbleven we daar wel op een van de mooiste plekjes van heel het land. We hebben het verblijf daar nog een beetje kunnen rekken, maar op oudjaar moesten we vertrekken wegens volgeboekt. We huurden er ook een kano met een ander koppel uit Brecht ( Mister Lovah lovah en ons Els ) om de andere baaikes te verkennen. Met dat koppel zijn we trouwens wel vaker blijven plakken wegens zeer aangenaam en tof. In de kano zelf viel het voor mij wel wat tegen want op zee is het zeer vermoeiend kanoen en toen ons bootje kapseizde net voor shark island stond het huilen me ff nader dan het lachen. Snorkelgerief kwijt en bovendien geraakte ik met mijn buik niet meer terug in de boot. We besloten dus dat ik achter de boot ging hangen tot we een aanmeerplekje vonden. in open zee net voor shark island vond ik dat niet zo'n geruststellend idee. Tussen de haaien snorkelen was al vrij spannend, maar dan kan je perfect zien wat er rondom jou gebeurd en dat was hier dus niet het geval. Gelukkig bleef het maar bij 1 kapseizing en de andere baaikes waren ook fenomenaal, maar het moet gezegd, dat van ons was het schoonste. En toen zitten we daar op een terrasje op 2 meter van de zee. In de schaduw welliswaar want de penskes zijn zo rood als krabkes. Dan maar verder richting Krabi.  

Gisteren aangekomen in Krabi in guesthouse 'The laughing gecko.' Een zeer alternatief trotterguesthousje met weinig luxe. We slapen in een bamboohutje onder een muskietennet en hier evaren we het echte back-to-naturegevoel. We horen ongelooflijk veel dierengeluiden 's nachts, maar toch was het hier wel ff wennen. Een beetje luxe kan ik precies wel pruimen, maar zonder kan ook. Gisteren  oudjaar gevierd in onze hangmat aan de hut met wensballonnen en vuurwerk op de achtergrond, maar om een uur lagen we er al in. Kerst en nieuw ervaren we hier eigenlijk amper en dat is eigenlijk ook wel eens tof. Morgen gaan we eilandhoppen en over vier dagen vertrekken we richting Maleisie. 

Tot slot, beste blogvrienden, wens ik jullie het allerbeste toe het komende jaar. Het wordt een geweldig jaar want er komt een nieuwe penske aan in maart en dat zal er eentje worden om van te snoepen hoor. Dikke kusjes van ons gedrie.